W tym żywym przedstawieniu dwie młode kobiety znajdują się w spokojnym otoczeniu na świeżym powietrzu, każda pochłonięta własnym światem. Jedna leży na bujnej trawie, jej głowa wygodnie oparta na ramieniu, podczas gdy druga siedzi prosto, unosząc szklankę do ust, być może sączy napój lub będąc zadumanym. Gra światła i cienia delikatnie tańczy po ich ubiorach; płynne niebieskie i białe odcienie ich sukni budzą uczucie beztroskiej przyjemności, przypominając ciepłe, letnie dni. Artysta uchwyca istotę radości i lekkości, pozwalając nam wyobrazić sobie żywe rozmowy, które mogły otaczać te dwie przyjaciółki.

Kompozycja pełna jest ekspresyjnych pociągnięć pędzlem, które ożywiają scenę, zwłaszcza w sposobie, w jaki trawa falująco się układa i chmury delikatnie unoszą się w górze. Użycie koloru przez Renoira wzmacnia emocjonalną atmosferę—bogate, ciepłe odcienie przeplatają się ze świeżymi akcentami, tworząc przyjazne i spokojne otoczenie. Ta scena zdaje się oddychać; niemal słychać odległy śmiech i szelest liści w odpowiedzi na delikatny powiew wiatru. Namalowane w okresie, gdy impresjonizm był w rozkwicie, dzieło to odzwierciedla chwilę codziennego życia, pokazując zdolność Renoira do przekazywania piękna w prostocie i spontaniczności.