Ten urokliwy portret przedstawia młodą kobietę z delikatnym uśmiechem, który natychmiast przyciąga wzrok widza. Jej subtelne rysy twarzy są oprawione w kaskadę ciemnych włosów, delikatnie ułożonych, które podkreślają jej promienny wyraz. Artysta umiejętnie uchwytuje jej spojrzenie, sprawiając, że jest zarówno zapraszające, jak i refleksyjne. Tło, harmonijna kombinacja zieleni i błękitu, tworzy scenę dla jej figury, tworząc spokojną atmosferę, która rezonuje z ciszą. Jej strój, charakteryzujący się ciemnoniebieską sukienką i uderzającą, białą falbaniastą kołnierzykiem, dodaje element elegancji i uroku, wspaniale kontrastując z jej karnacją.

Pociągnięcia pędzla są luźne, ale celowe, tworząc fakturę, która wydaje się żywa; każdy pociągnięcie zdaje się oddychać, odbijając w sobie witalność tematu. zastosowanie koloru przez Renoira — zwłaszcza jego umiejętne użycie światła do oświetlenia jej twarzy — potęguje emocjonalny wpływ dzieła, wywołując uczucie ciepła i intymności. W kontekście ruchu impresjonistycznego pod koniec XIX wieku, ten utwór jest emblemą przejścia Renoira do łączenia realizmu z łagodniejszym, bardziej emocjonalnym przedstawieniem tematów. To świadectwo epoki badania światła, koloru i więzi ludzkich, zamykające ulotny moment piękna i gracji.