W tej mrocznej studium, przyciemnione wnętrze uchwyca intymny, ale ponury moment - rodzina zebrana wokół stołu, dzieląca się posiłkiem z ziemniaków, co odzwierciedla ich skromną egzystencję. Cienie tańczą na ścianach, oświetlane jedynie przez miękkie, migoczące światło lampy sufitowej, które rzuca niemal eteryczny blask na ich twarze. Figury, namalowane szerokimi, ekspresyjnymi pociągnięciami, są zasadniczo przykryte ciemnymi kolorami, co wywołuje poczucie ubóstwa i pracy. Każda osoba wydaje się emocjonalnie odległa, ale fizycznie blisko, podkreślając trudności widoczne na ich rysach; można prawie usłyszeć ich stłumione szepty podczas wspólnego przetrwania.

Van Gogh używa ziemistej palety dominującej w zieleni i brązie, sugerując zarówno prostotę ich posiłku, jak i twardą rzeczywistość ich życia. Schemat kolorów wywołuje melancholijną, ale ugruntowaną atmosferę, pozwalając widzom poczuć ciężar ich pracy, podczas gdy dramatyczne kontrasty przyciągają uwagę do wyrazów postaci; każda twarz jest płótnem odporności i walki. To dzieło nie jest jedynie reprezentacją życia wiejskiego, lecz empatycznym portretem ludzkiej kondycji, podsumowującym pragnienie Van Gogha, by ukazać ciche opowieści codziennego istnienia. To wzruszające przypomnienie, że piękno często wyłania się z najprostszych okoliczności, zmuszając do głębokiej refleksji nad łącznością ludzkich doświadczeń w trudnych czasach.