W tym urzekającym dziele sztuki młoda kobieta jest przedstawiona siedząc przy wierzginie, elegancko odziana w uderzającą niebieską suknię, która emanuje wdziękiem i powagą. Złożone faktury jej sukni przyciągają wzrok; gra światła na tkaninie podkreśla jej głębokość i rozmiar, oświetlając jej delikatne rysy. Tło, subtelnie namalowane, sugeruje szerszą narrację z cieniutką postacią na sąsiednim obrazie— być może odbicie świata kobiety, w którym muzyka i refleksja płynnie się przeplatają. Wierzgin, pięknie ozdobiony u góry, wydaje się nie tylko instrumentem muzycznym, ale i naczyniem wyrazu, zapraszając widza do refleksji nad melodiami, które mogą powstać z jego klawiszy; prawie słyszymy delikatne nuty odbijające się w pokoju, tworząc poczucie intymności.

Gra kolorów tutaj jest naprawdę hipnotyzująca. Ciepłe tonacje pokoju harmonizują wspaniale z zimnymi błękitami jej sukni, podczas gdy łagodna światłość pieści kontury jej twarzy, nadając jej eteryczną obecność. Mistrzowskie użycie chiaroscuro przez Vermeera—kontrast między światłem a ciemnością—wnosi do atmosfery poczucie, które jest spokojne, a jednak lekko melancholijne. Wywołuje to wspomnienia spokojnych chwil dzielonych w prywatnych przestrzeniach, w których melodie pozostają w powietrzu długo po tym, jak zostały zagrane. Jako widzowie, zostajemy zaproszeni do cennego momentu, czując ciężar zarówno czasu, jak i osobistego połączenia.