Obraz ten zachwyca wyrazistym wykorzystaniem światła i cienia, ukazując dwie postaci częściowo ukryte za jaskrawożółtą lożą teatralną. Kompozycja jest intymna, lecz tajemnicza; ciemne tło potęguje ulotną obecność postaci. Kobieta wyróżnia się swoim szerokim kapeluszem i białą rękawiczką; jej twarz ukryta w półmroku sugeruje spokojną ciekawość lub zamyślenie. Mężczyzna obok niej jest bardziej ukryty, widoczne są jedynie jego oczy wystające ponad balustradą, co dodaje scenie enigmatycznego napięcia.

Technika malarska jest gładka i kontrolowana, stawiająca na prostotę i elegancję, a nie na przesadne detale. Paleta barw ziemistych kontrastuje z jaskrawym żółtym pierwszym planem, tworząc teatralną atmosferę, jak gdyby zapraszając widza do podsłuchania prywatnego momentu podczas spektaklu społecznego. Dzieło to odzwierciedla przejście do modernizmu na początku XX wieku, gdzie uwaga przesuwa się z wielkich narracji na intymne, przelotne chwile, nadając scenie psychologiczną głębię oraz subtelny społeczny komentarz na temat obserwacji i anonimowości.