Dzieło przedstawia głęboki narrat w alegorycznym klimacie, w którym postacie ucieleśniają nieustanny marsz czasu. Centralne postacie zostały przedstawione z przesadzonymi cechami fizycznymi; Czas symbolizowany jest przez starego człowieka trzymającego kosę, mocny symbol śmiertelności. Jego postawa wyraża autorytet, ale także oznacza nieuchronność. Wokół niego rozgrywają się różne sceny—młodzi ludzie zaangażowani w festiwale silnie kontrastują z ponurym kontemplowaniem upływających lat. Chaotyczna amalgama obiektów porozrzucanych w pierwszym planie—każdy z nich jest świadectwem ludzkiego wysiłku—przykuwa uwagę do ulotnej natury życia i ambicji. Krajobraz, harmonijne połączenie elementów miejskich i naturalnych, wywołuje uczucie spokoju przerwanego przez obecność Czasu.

Dzieło jest wypełnione emocjonalną złożonością; istnieje wrodzone napięcie między radością a smutkiem, celebracją a rozpaczą. Paleta kolorów, głównie stonowane odcienie przerywane żywymi akcentami, stwarza nastrój nostalgii, zachęcając widzów do refleksji nad własną śmiertelnością i ulotnymi radościami istnienia. Osadzone w tej tętniącej życiem scenie symbole bogactwa, władzy i twórczości; jednak ogólny temat jest jasny—niezależnie od osiągnięć, Czas rządzi najwyżej. To dzieło nie tylko służy jako historyczny komentarz na temat wartości społecznych swojej epoki, ale także zbiega się z uniwersalnymi prawdami, czyniąc je ponadczasowym badaniem ludzkiego doświadczenia.