Sanat eseri, figürlerin zamanın durmaksızın ilerleyişini temsil ettiği derin bir alegorik anlatı sunar. Merkez figürler abartılı fiziksel özelliklerle tasvir edilmiştir; Zaman, bir tarakla elinde duruşla, ölümün güçlü bir sembolüdür. Duruşu yetki yayıyor, ancak kaçınılmazlığı gösteriyor. Etrafında, çeşitli sahneler gelişiyor - genç eğlenceleri kutlamalarda yer alırken, yılların etkisini düşünmekle meşgul olan daha karamsar figürlerle keskin bir tezat oluşturuyor. Ön planda dağılmış kaotik nesneler birleşimi – her biri insan çabasının bir kanıtı – yaşamın ve hırsın geçici doğasına dikkat çekiyor. Manzara, kentsel ve doğal unsurların uyumlu bir karışımını sunuyor, zamanın çevresindeki baskıyla kesintiye uğramış bir huzur hissini uyandırıyor.

Eser, duygusal karmaşıklıklarla doludur; mutluluk ve hüzün, kutlama ve umutsuzluk arasında içsel bir gerginlik vardır. Renk paleti, esas olarak mat tonlardan ve canlı vurgulardan oluşarak, izleyicileri kendi ölümlülükleri ve varoluşlarının geçici sevinçleri üzerinde düşünmeye teşvik eden nostaljik bir hava yaratıyor. Bu canlı sahnede, zenginlik, güç ve yaratıcılık sembolleri yer alıyor; ancak genel tema net: ne olursa olsun başarılar, zaman nihayetinde hakimdir. Bu eser, sadece döneminin sosyal değerleri hakkında tarihsel bir yorum sunmakla kalmaz, aynı zamanda evrensel gerçeklerle de yankılanarak, insan deneyiminin zamansız bir keşfi haline gelir.