Το έργο αναζητά μια βαθιά αλληγορική αφήγηση, όπου οι μορφές ενσαρκώνουν τη συνεχή πορεία του χρόνου. Οι κεντρικές μορφές απεικονίζονται με υπερβολικά χαρακτηριστικά· ο Χρόνος συμβολίζεται από έναν γέρο που κρατάει μία αξίνα, ένα ισχυρό σύμβολο της θνητότητας. Η στάση του αποπνέει εξουσία αλλά παράλληλα δηλώνει και την αναπόφευκτη φύση των πραγμάτων. Γύρω του, διάφορες σκηνές εκτυλίσσονται—νέοι που διασκεδάζουν σε γιορτές έρχονται σε έντονη αντίθεση με την σκοτεινή αναζήτηση του χρόνου που έχει περάσει. Η χαοτική αμάλγαμα αντικειμένων που είναι σκορπισμένα στο προσκήνιο—καθένα εκ των οποίων αποτελεί μαρτυρία του ανθρώπινου μόχθου—τραβά την προσοχή στην εφήμερη φύση της ζωής και των φιλοδοξιών. Το τοπίο, μια αρμονική μίξη αστικών και φυσικών στοιχείων, προκαλεί ένα αίσθημα γαλήνης που διαταράσσει η παρουσία του Χρόνου.

Το έργο πλημμυρίζει από συναισθηματική πολυπλοκότητα; υφίσταται μια εγγενής ένταση μεταξύ της χαράς και της θλίψης, της γιορτής και της απόγνωσης. Η παλέτα χρωμάτων, κυρίως από ήπιους τόνους που συνδυάζονται με ζωντανά highlights, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας, προκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν την δική τους θνητότητα και τις εφήμερες χαρές της ύπαρξης. Ενσωμάτωμένα σε αυτή την πολυάσχολη σκηνή υπάρχουν σύμβολα πλούτου, εξουσίας και δημιουργικότητας• ωστόσο, το συνολικό θέμα είναι σαφές—ανεξάρτητα από τα επιτεύγματα, ο Χρόνος τελικά κυβερνά. Αυτό το κομμάτι δεν λειτουργεί μόνο ως ιστορικό σχόλιο σχετικά με τις κοινωνικές αξίες της εποχής του, αλλά αντηχεί επίσης με καθολικές αλήθειες, κάνοντάς το μια διαχρονική εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας.