Przed nami rozwija się urzekająca scena, migawka życia pełna subtelnego dramatu. Obraz natychmiast przyciąga wzrok; zgromadzenie osób, których wyrazy twarzy i postawy to symfonia ciekawości i zaangażowania. Artysta z mistrzostwem wykorzystuje światło i cień do rzeźbienia postaci, nadając im trójwymiarową jakość, która wydaje się niemal namacalna. Kompozycja prowadzi wzrok widza, wciągając nas w serce sceny, wizualną narrację o przyziemności, przekształconą w coś przekonującego. Postacie ubrane w stroje z końca XVIII wieku dają poczucie konkretnego momentu w czasie i miejscu, jak uchwycone wspomnienie, na zawsze zachowane na płótnie. Wybór palety barw przez artystę wydaje się rezonować z cichą energią codzienności.