In dit opmerkelijke stuk wordt de kijker onmiddellijk aangetrokken door de vloeiende contouren van het standbeeld dat voor een levendige azuurblauwe achtergrond staat. De zachte, ronde vormen van de torso worden weergegeven met Van Gogh's kenmerkende dikke penseelstreken, die de figuur diepte en textuur geven. De afwezigheid van gelaatskenmerken benadrukt de pure fysikaliteit van het standbeeld, wat uitnodigt tot een intieme verbinding met zijn schoonheid. Je kunt bijna de koelte van de marmer voelen die het imiteert, de golvende schaduwen benadrukken de elegante silhouette.

Het kleurenpalet speelt een cruciale rol in de algehele impact van het werk. Van Gogh kiest voor een kalmerende blauwe die dient als een opvallend contrast met de witte tinten van het standbeeld, waardoor gevoelens van sereniteit en contemplatie worden opgeroepen. Dit versterkt niet alleen de driedimensionaliteit van de torso, maar roept ook een emotionele reactie op; de kijker kan een soort zachte verlangen of nostalgie voelen. In de historische context van het einde van de 19e eeuw, toen klassieke vormen diep gerespecteerd werden maar uitgedaagd door de moderniteit, staat dit stuk als een bewijs van Van Gogh's verkenning van traditionele schoonheid door een opmerkelijk nieuwe lens.