Eser, doğrudan izleyiciye bakan, elini kalçasına koymuş güvenli bir şekilde duran bir kadının büyüleyici bir portresini sunuyor. Figür, zarif bir şekilde tasarlanmış siyah bir elbise giymekte; elbisenin karmaşık detayları vurgulanmakta. Arka planın sadeliği — sıcak, toprak tonları — onun kıyafetiyle güzellikte bir zıtlık oluşturuyor ve varlığının sahnenin ortasına çıkmasına olanak tanıyor. Munch’un boya uygulaması, ince bir dokuyu açığa çıkarıyor; fırça darbeleri cesur ama akışkan, hem gücü hem de ifadesindeki bir zayıflık ipucunu iletiyor.

Renk paleti dikkat çekici ama mütevazı, esas olarak siyah ve yumuşak kahverengi ile turuncunun hafif dokunuşları ile, aşina bir his uyandırırken hala bir gizem hissi veriyor. Bu ışık ve gölge etkileşimi, Munch'un insan duygularının karmaşıklığını yakalamadaki ustalığını yansıtıyor. Figürün duruşu birçok şey söylüyor ve izleyiciyi onun hikayesini düşünmeye davet ediyor. Tarihsel olarak bu sanat dönemi geleneksel tarzlardan uzaklaşmayı simgeliyor — bireysel ifade arayışı, bu portrede ise Munch bu ruhu mükemmel bir şekilde yansıtıyor ve eserinin duygusal derinliğini oluşturuyor.