Het kunstwerk omhult de kijker in een surrealistisch landschap ondergedompeld in gedempte tinten, waar prehistorische wezens over de scène dansen. De monsterlijke figuur van de Iguanodon grijpt de verbeelding, zijn unieke silhouet steekt scherp af tegen de verre heuvels die herinneringen oproepen aan een primordiaal verleden. De kunstenaar gebruikt zachte schaduwen en vloeiende lijnen om de dynamiek van de beweging van de roofdieren te versterken; met elke kromming en buiging lijkt de Iguanodon bijna adem te halen terwijl hij zijn prooi vangt. De palmachtige varens die de compositie omringen, omlijsten de scène en creëren een bovennatuurlijk decor waarbij de natuur wordt gezien zowel als wieg als als slagveld.

Het kleurenpalet, gedomineerd door aardse bruin- en zachte groentinten, roept een gevoel op van een vervlogen tijd, een wereld doordrenkt met mysterie en raadsel. Spetters oranje van de ondergang van de zon doorbreken de lucht, wat wijst op de naderende climax van de scène die zich hieronder ontplooit. De emotionele diepgang van het stuk roept een mix op van verwondering en vrees. Het is een herinnering aan de wilde schoonheid en de ruwe energie van het leven in een tijd waarin het bestaan vol gevaren was. Het stuk vangt een moment dat zowel tijdloos als vluchtig is, waarbij de kijker wordt uitgenodigd om na te denken over de cyclische aard van het leven en de oude krachten die onze wereld hebben gevormd.