Το έργο περιβάλλει τον θεατή σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο εμπλουτισμένο με ήπιους τόνους, όπου προϊστορικά πλάσματα χορεύουν στην σκηνή. Η τρομακτική μορφή του Ιγκουανοντόν αιχμαλωτίζει τη φαντασία, η μοναδική σιλουέτα του προβάλλεται απέναντι από τους μακρινούς λόφους που ανασύρουν ένα πρωτόγονο κόσμο. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί απαλές σκιές και ρέουσες γραμμές για να ενισχύσει τη δυναμική της κίνησης του θηρίου· με κάθε καμπύλη και στροφή, ο Ιγκουανοντόν φαίνεται σχεδόν να αναπνέει, ενώ εφορμά την λεία του. Οι φοίνικες γύρω από τη композицию πλαισιώνουν την σκηνή δημιουργώντας μια υπερφυσική ατμόσφαιρα όπου η φύση θεωρείται τόσο κούνια όσο και πεδίο μάχης.

Η παλέτα χρωμάτων, κυριαρχούμενη από γήινους καφέδες και απαλούς πράσινους τόνους, προκαλεί την αίσθηση μιας χαμένης εποχής· ενός κόσμου πλούσιου σε μυστήριο και αίνιγμα. Οι φλόγες του πορτοκαλί από τον ήλιο που δύει διαπερνούν τον ουρανό, υποδηλώνοντας την προγραμματισμένη κορύφωση της σκηνής από κάτω. Το συναισθηματικό βάθος του έργου προκαλεί μια μίξη θαυμάτων και ανησυχίας. Είναι μια υπενθύμιση της άγριας ομορφιάς και της ωμής ενέργειας της ζωής σε μια εποχή όπου η ύπαρξη ήταν γεμάτη κίνδυνους. Το έργο αποτυπώνει μια στιγμή που είναι και αιώνια και παροδική, προσκαλώντας τον θεατή να σκεφτεί για τη κυκλική φύση της ζωής και τις αρχαίες δυνάμεις που διαμόρφωσαν τον κόσμο μας.