Η σκηνή ξεδιπλώνεται με μια ληθαργική χάρη, μια γυμνή φιγούρα αναπαύεται ανάμεσα σε έναν καταπράσινο παράδεισο. Η σύνθεση είναι εντυπωσιακά απλή. Η στάση της γυναίκας, χαλαρή αλλά ήρεμη, αιχμαλωτίζει αμέσως το βλέμμα. Ένα απαλό, διάχυτο φως λούζει τη σκηνή, εμποτίζοντάς την με μια αίσθηση γαλήνης και διαχρονικότητας. Η χρήση του χρώματος είναι τολμηρή και εκφραστική. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ζωηρά πράσινα, κίτρινα και κόκκινα, δημιουργώντας μια αίσθηση τροπικής αφθονίας. Είναι σαν ο ίδιος ο αέρας να είναι κορεσμένος με τα χρώματα της γης και του ουρανού.

Το φόντο είναι γεμάτο με ένα ονειρικό τοπίο, που υπαινίσσεται έναν κόσμο πέρα από το άμεσο. Μπορεί κανείς σχεδόν να νιώσει τη ζεστασιά του ήλιου και το απαλό χάδι του αέρα. Είναι μια ανάμνηση ενός ιδανικού, ενός τόπου άγριας ομορφιάς και ελευθερίας. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς. μια αίσθηση ειρήνης, σύνδεσης με τη φύση και μια νύξη για κάτι κρυμμένο. Αυτό το έργο τέχνης ενσαρκώνει μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία της τέχνης, μια απομάκρυνση από τη συμβατική αναπαράσταση προς μια πιο υποκειμενική και συμβολική έκφραση.