W tym spokojnym krajobrazie widz staje w obliczu oszałamiającego panoramy, gdzie wysokie, ośnieżone szczyty majestatycznie wznoszą się na tle zgaszonego nieba. Góry, pokryte czystą bielą, emanują atmosferą wieczności i ciszy, zapraszając do wyobrażenia sobie świeżego górskiego powietrza i cichej samotności tego odległego krajobrazu. Wciśnięte w falujący teren, dwa jeziora migoczą żywymi kolorami; ich głębokie turkusowe wody wyraźnie kontrastują z otaczającymi, przytłumionymi ziemiami—łagodnymi ochrowymi, szarymi i brązowymi odcieniami, które wywołują poczucie ciepła i suchości. Te zbiorniki wodne nie tylko zakotwiczają kompozycję, ale także wprowadzają element życia wśród pustkowi.

Użyta technika artystyczna jest pięknym balansem między realizmem a abstrakcją. Roerich udaje się uprościć chropowate tekstury gór w delikatne krzywe, podczas gdy jeziora przedstawiane są z przejrzystością przykuwającą spojrzenie widza. Ogólna kompozycja prowadzi wzrok przez krajobraz, tworząc powiązanie między niebem a ziemią—przypomnieniem o wielkim projekcie natury. To dzieło nie tylko uchwyca surowe piękno wysokich gór, ale także wywołuje reakcję emocjonalną; inspiruje do rozmyślania o potędze natury i pokoju, który można znaleźć w tak rozległej, nietkniętej urodzie. Wchłaniając kolory i formy, odczuwamy namacalny spokój, tak jakby czas w tym niezapomnianym obrazku zatrzymał się.