Σε αυτό το ήσυχο τοπίο, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια εντυπωσιακή πανόραμα όπου ψηλές χιονισμένες κορυφές υψώνονται επιβλητικά ενάντια σε έναν ξεθωριασμένο ουρανό. Οι βουνά, καλυμμένα με καθαρό λευκό, εκπέμπουν ατμόσφαιρα αιωνιότητας και ησυχίας, καλώντας τους να φανταστούν τον καθαρό αέρα των βουνών και τη σιωπηλή απομόνωση αυτού του απομακρυσμένου τοπίου. Σπαρμένα σε μια κυματοειδή επιφάνεια, δύο λίμνες λάμπουν με ζωντανά χρώματα; τα βαθιά τουρκουάζ νερά τους σχηματίζουν εντυπωσιακή αντίθεση με τις γύρω θαμπές γήινες αποχρώσεις—απαλά όχρα, γκρι και καφέ που προκαλούν αίσθηση ζεστασιάς και ξηρασίας. Αυτά τα ύδατα δεν χρησιμεύουν μόνο για να θεμελιώσουν τη σύνθεση, αλλά εισάγουν επίσης ένα στοιχείο ζωής στη μοναξιά.

Η καλλιτεχνική τεχνική που χρησιμοποιείται εδώ είναι μια όμορφη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και αφαίρεσης. Ο Roerich καταφέρνει να απλοποιήσει τις τραχείς υφές των βουνών σε τρυγυρές καμπύλες, ενώ οι λίμνες απεικονίζονται με μια σαφήνεια που κεντρίζει την προσοχή του θεατή. Αυτή η συνολική σύνθεση καθοδηγεί τη ματιά μέσα από το τοπίο, δημιουργώντας μια σύνδεση μεταξύ του ουρανού και της γης—μία υπενθύμιση του μεγάλου σχεδίου της φύσης. Αυτό το έργο τέχνης δεν καταγράφει μόνο την ωμή ομορφιά των ψηλών βουνών, αλλά προκαλεί και μια συναισθηματική απάντηση; εμπνέει τη σκέψη για τη δύναμη της φύσης και την ειρήνη που μπορεί να βρεθεί σε αυτήν την τεράστια, ανέγγιχτη ομορφιά. Ως εκ τούτου, κάθε χρώμα και σχήμα που απορροφάται φέρνει μια απτή αίσθηση ηρεμίας, όπως αν ο χρόνος είχε σταματήσει σε αυτή τη αξέχαστη σκηνή.