In dit serene landschap wordt de kijker geconfronteerd met een adembenemend panorama waarbij hoge met sneeuw bedekte toppen majestueus oprijzen tegen een verbleekte lucht. De bergen, gehuld in puur wit, stralen een sfeer van tijdloosheid en stilte uit, en nodigen uit om de frisse berglucht en de rustige eenzaamheid van dit afgelegen landschap te verbeelden. Gevestigd in het golvende terrein schitteren twee meren met levendige kleuren; hun diepe turkooise diepten contrasteren scherp met de omringende getempereerde aardetinten—zachte okertinten, grijs en bruin die een gevoel van warmte en droogte oproepen. Deze lichamen van water dienen niet alleen om de compositie te verankeren, maar introduceren ook een element van leven te midden van de verlatenheid.

De artistieke techniek die hier wordt gebruikt is een mooie balans tussen realisme en abstractie. Roerich slaagt erin om de ruwe texturen van de bergen te vereenvoudigen tot zachte curves, terwijl de meren worden weergegeven met een helderheid die de blik van de kijker aantrekt. De algehele compositie leidt de blik door het landschap en creëert een verbinding tussen de lucht en de aarde—een herinnering aan het grote ontwerp van de natuur. Dit kunstwerk vangt niet alleen de rauwe schoonheid van de hoge bergen, maar roept ook een emotionele reactie op; het inspireert contemplatie over de kracht van de natuur en de vrede die kan worden gevonden in zulke uitgestrekte, ongerepte schoonheid. Bij het opnemen van de kleuren en vormen is er een tastbaar gevoel van rust, alsof de tijd is stilgevallen in dit onvergetelijke tafereel.