De scène ontvouwt zich met een zachte rust; een zonovergoten weide strekt zich uit naar de horizon, waar een groep bomen en een verre kerktoren de hemel sieren. De techniek van de kunstenaar, duidelijk in de korte, afzonderlijke penseelstreken, creëert een mozaïek van kleuren die glinstert in het licht van de ondergaande zon. De kleuren, een symfonie van groen, geel en blauw, roepen een gevoel van warmte en vrede op. Ik kan bijna de zachte bries voelen en het geritsel van de bladeren horen. Een eenzame figuur, misschien een boer, loopt over het veld en leidt zijn vee. De compositie is evenwichtig en trekt de blik over het doek, van de voorgrond naar de verre achtergrond, en nodigt de toeschouwer uit tot een moment van stille contemplatie. Het is een landschap dat een vluchtig moment van schoonheid vastlegt.