Σε αυτό το εκφραστικό έργο, το τοπίο αποκαλύπτεται κάτω από έναν δραματικό και ταραχώδη ουρανό, όπου οι πλούσιες αποχρώσεις του κεχριμπαριού και του καμένου πορτοκαλιού αναμιγνύονται με βαθιά καφέ και σκοτεινές πράσινες. Τα στροβιλιζόμενα σύννεφα πάνω από το κεφάλι υπονοούν μια επερχόμενη μεταμόρφωση, ίσως μια καταιγίδα ή τις φευγαλέες στιγμές του ηλιοβασιλέματος. Δύο δέντρα στέκονται σταθερά στο προσκήνιο, οι σκοτεινές σιλουέτες τους αντιπαραβάλλονται με τον φωτεινό ουρανό, προσφέροντας μια αίσθηση σταθερότητας στη μέση του χάους της φύσης. Το προσκήνιο κοσμείται από ανώμαλο έδαφος, που τονίζεται από κομμάτια βλάστησης που αιχμαλωτίζουν την απαλότητα του φωτός — υποδείξεις ενός κόσμου ζωντανού και ανασαίνοντος.

Κάθε πινελιά αποκαλύπτει την βαθιά εκτίμηση του καλλιτέχνη για τον φυσικό κόσμο, και η προσεκτική επίστρωση χρωμάτων προκαλεί συναισθηματικές αντιδράσεις που θυμίζουν την κορύφωση του Ρομαντισμού. Οι πλούσιες υφές και η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς δημιουργούν σχεδόν γλυπτική βάθος. Αυτό καλεί τους θεατές όχι μόνο να κοιτάξουν, αλλά να νιώσουν, να χαθούν στο θυελλώδες χορό των στοιχείων της φύσης. Το έργο είναι μια όμορφη μαρτυρία της αλλαγής του 19ου αιώνα προς την απεικόνιση της φύσης στην ωμή και ισχυρή κατάσταση της, καθιστώντας το σημαντικό κομμάτι τόσο στην ιστορία της τέχνης όσο και στην εξέλιξη της τοπιογραφίας.