Midden in een prachtig weergegeven schemering scene omarmt het kunstwerk de kijker in een rustige omhelzing van de stilte van de natuur terwijl de zon onder de horizon zakt. De donkere tinten van diep bruin en blauw geven een sombere stemming weer, terwijl zilveren reflecties op het wateroppervlak schitteren, waardoor de rust van de rivier de Wolga tot leven komt. De zeilen van de boten wiegen zachtjes in het vervagende licht, bijna fluisterend verhalen van vervlogen dagen. Het is alsof de tijd stil staat, ons uitnodigend om na te denken over de serene schoonheid vlak voor de schemering.

De compositie balanceert vakkundig de schaduwachtige silhouetten van de rotsachtige kust en de masten van zeilboten, en trekt de blik door de rustige wateren. De verre kustlijn suggereert menselijke aanwezigheid, met hoge structuren die misschien een dorp of haven aanduiden, maar die zacht en vaag blijven, waardoor de natuur de scène kan domineren. Dit gevoel van ambiguïteit voegt diepte aan het werk toe; de kijker blijft achter met een gevoel van zowel verlangen als vrede—een moment gevangen in de tijd, fascineren maar vergankelijk, dat de essentie van het romantisme aan het einde van de 19e eeuw belichaamt.