W środku pięknie przedstawionej sceny zmierzchu, dzieło otula widza w spokojny uścisk spokoju natury, gdy słońce zanurza się poniżej horyzontu. Ciemne odcienie głębokiego brązu i niebieskiego przekazują mroczny nastrój, podczas gdy srebrzyste refleksy odbijają się od powierzchni wody, ożywiając spokój rzeki Wołgi. Żagle łodzi łagodnie kołyszą się w znikającym świetle, prawie szepcząc historie minionych dni. Jakby czas się zatrzymał, zapraszając nas do refleksji nad spokojnym pięknem przed zmierzchem.

Kompozycja zgrabnie równoważy cienie skalistego wybrzeża i maszty żaglowców, prowadząc wzrok przez spokojne wody. Odległa linia wybrzeża sugeruje obecność ludzką, z wysokimi budynkami, które mogą sugerować wieś lub port, ale pozostają miękkie i nieostre, pozwalając naturze dominować nad sceną. To poczucie niejednoznaczności dodaje głębi dziełu; widz zostaje z poczuciem zarówno tęsknoty, jak i pokoju—momenty uwiecznionym w czasie, fascynującym, ale efemerycznym, ucieleśniającym istotę romantyzmu końca XIX wieku.