Obraz przedstawia spokojny krajobraz wiejski z rozległą łąką pod pochmurnym niebem, namalowany charakterystycznymi dla późnego postimpresjonizmu teksturowanymi pociągnięciami pędzla. Wysokie, smukłe drzewa skupione są na horyzoncie, prowadząc wzrok ku górze na tle przygaszonego, melancholijnego nieba. Łąka pełna jest bogatych zieleni przeplatanych okrami i brązami, co sugeruje ruch wiatru i naturalny, lekko nieuporządkowany charakter terenu. Na pierwszym planie widoczne są dwa psy, które wprowadzają życie i ruch do spokojnej sceny, ich ciemne sylwetki delikatnie kontrastują z zielenią.

Kompozycja jest zrównoważona, lecz nieformalna; zaprasza widza do zanurzenia się w tej cichej chwili natury. Paleta kolorów jest bogata i ziemista, z dominującymi zieleniami przeplatanymi okrami i brązami, co przywodzi na myśl późne lato lub wczesną jesień. Emocjonalnie obraz wzbudza ciepłą nostalgię za prostotą i pięknem wiejskiego życia, z dala od miejskiego zgiełku. W kontekście historycznym dzieło odzwierciedla eksplorację artysty wsi w czasach gwałtownej industrializacji Europy, czyniąc tę scenę celebracją życia pastoralnego i subtelną refleksją nad zmianą i ciągłością.