Het schilderij toont een vredig landelijk landschap met een weids uitgestrekte weide onder een bewolkte hemel, geschilderd met brede, textuurvolle penseelstreken die kenmerkend zijn voor de late postimpressionistische stijl. Hoge, slanke bomen verzamelen zich aan de horizon en trekken het oog omhoog tegen een gedempte, melancholieke lucht. De grasvlakte vertoont rijke groene tinten, afgewisseld met okerkleurige en bruine nuances die de beweging van de wind en de natuurlijke rommeligheid van een ongerepte weide suggereren. Twee honden, klein maar duidelijk zichtbaar, voegen leven en beweging toe aan het verder rustige tafereel; hun donkere silhouetten contrasteren zacht met het groene landschap.

De compositie is in balans maar informeel, en nodigt de kijker uit zich te laten meevoeren in dit stille moment van de natuur. Het kleurenpalet is rijk en aards, met overheersende groentinten gemengd met oker en bruin, die het gevoel oproepen van de late zomer of vroege herfst. Emotioneel roept het schilderij een tedere nostalgie op voor de eenvoud en schoonheid van het platteland, ver weg van het stadse rumoer. Historisch gezien weerspiegelt het werk de verkenning van de kunstenaar van landelijke omgevingen in een tijd van snelle industrialisatie in Europa, waardoor dit tafereel een viering is van het pastorale leven en een subtiele overdenking van verandering en continuïteit.