Het werk vangt de essentie van de kathedraal van Rouen door een zachte en etherische lens; het is bijna alsof de structuur een mirage is, die vervaagt tussen de realiteit. Monet's penseelstreken zijn zowel opzettelijk als spontaan, en creëren een gevoel van beweging dat de stenen façade tot leven brengt. Elke streek lijkt te dansen, versmelt met zijn keuze van kleuren om een zachte interactie tussen licht en schaduw te vormen. De kathedraal is ondergedompeld in zonlicht, met de façade die warm straalt tegen een achtergrond van kobaltblauwe lucht, wat gevoelens van rust en verwondering oproept.

Het licht speelt een cruciale rol, benadrukt de unieke architectuur van de kathedraal, die in deze voorstelling bijna dromerig lijkt. Terwijl de kijker naar dit stuk kijkt, kan hij de warmte van de zon en de frisheid van de lucht voelen, bijna alsof hij voor deze majestueuze structuur staat. Dit werk vangt niet alleen een moment in de tijd, maar illustreert ook Monet's vermogen om een gevoel van sfeer in zijn composities in te brengen. In een historische context weerspiegelt dit schilderij de overgang van de impressionistische beweging naar het verkennen van de effecten van licht en zijn vluchtige aard, hetgeen de diepe verbinding van de kunstenaar met de omgeving en zijn innovatieve benadering van schilderen laat zien.