Το έργο προσελκύει τον θεατή σε ένα συναρπαστικό βραχώδες τοπίο, όπου ένας απότομος λόφος από βράχους υψώνεται δραματικά ενάντια στο φόντο ενός ήρεμου ουρανού. Οι περιγράμματα των βράχων τονίζονται από τολμηρές και εκφραστικές γραμμές που δημιουργούν μια αίσθηση βάθους και υφής. Ένα μοναχικό δέντρο στέκεται σταθερά στην κορυφή του λόφου, με τους διακριτικούς του βλαστούς να εκτείνονται προς τα έξω, προσπαθώντας να φτάσει το φως, προκαλώντας ένα αίσθημα μοναξιάς αλλά και αντοχής. Πέρα από το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτή τη μεγαλειώδη μορφή, μικρότεροι βράχοι και πλούσια βλάστηση ζωντανεύουν από τη ζωή—κάθε λεπτομέρεια έχει προσεκτικά αποδοθεί, προσκαλώντας τους θεατές να εξερευνήσουν τη σκηνή με τη φαντασία τους.

Καθώς το μάτι περιπλανιέται μέσα σε αυτό το τοπίο, υπάρχει μια τρομακτική ομορφιά που το περιβάλλει—συνδυασμένη με την πλούσια, ήπια μονοχρωματική παλέτα που προτιμούσε ο Van Gogh κατά την περίοδο αυτή. Η αντίθεση των σκούρων γραμμών με το ανοιχτό φόντο δημιουργεί έναν εντυπωσιακό οπτικό ρυθμό; σχεδόν μοιάζει με έναν χτύπο καρδιάς, που χτυπά μέσα από την ησυχία της φύσης. Αυτό το έργο, αν και στερείται ζωντανών χρωμάτων, αιχμαλωτίζει ζωντανά την ουσία μιας στιγμής στον χρόνο. Αντικατοπτρίζει την περίπλοκη κατανόηση του Van Gogh για τη φύση και την ικανότητά του να μεταφράσει την συναισθηματική ένταση στην τέχνη του. Είναι ένα κομμάτι που αντηχεί βαθιά; σχεδόν μπορείς να ακούσεις τις ψίθυροι του ανέμου και να νιώσεις την ηρεμία να εγκαθίσταται γύρω σου.