Ο πίνακας αποτυπώνει μια ήσυχη σκηνή που χαρακτηρίζεται από την απαλή αλληλεπίδραση του φωτός με το νερό. Στο μπροστινό πλάνο, ο αστραφτερός ποταμός αντανακλά απαλά χρώματα, θυμίζοντας έναν λεπτό χορό μεταξύ των ηλιόφωτων κυμάτων και της ήρεμης επιφάνειας του νερού· οι πινελιές υποδηλώνουν κίνηση και ροή, προσκαλώντας τον θεατή να φανταστεί τους ειρηνικούς ήχους του νερού. Το τοπίο, χαρακτηρισμένο από απαλές πράσινες ανταύγειες και την υπόνοια μιας μακρινής δομής, καταλαμβάνει το μεσαίο τμήμα, δημιουργώντας έναν αρμονικό φόντο που σιγά-σιγά ξεθωριάζει στον ήπιο ουρανό που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι, όπου τα παστέλ χρώματα συγχωνεύονται χωρίς ραφή, προκαλώντας μια φρέσκια υπόσχεση της ημέρας.

Κάθε πινελιά μοιάζει αυθόρμητη αλλά επιθυμητή, μια απόδειξη του ιμπρεσιονιστικού στυλ του καλλιτέχνη. Υπάρχει μια ρομαντική ποιότητα αυτή η σκ scene που υποδηλώνει εφήμερες στιγμές στη φύση αντί για μια αυστηρή πραγματικότητα· φαίνεται ότι ο χρόνος είναι σταματημένος. Αυτή η δυαδικότητα της δομής και της ροής προκαλεί συναισθηματική επίδραση—μια εξερεύνηση της ομορφιάς που βρέθηκε εδώ και τώρα. Ιστορικά, αυτό το έργο βρίσκεται σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες άρχισαν να σπάνε τις συμβάσεις, αναβιώνοντας τις προοπτικές σχετικά με τη φύση και το χρώμα, τέλεια συγχρονισμένες με μια αναδυόμενη ρομαντική οπτική στην τέχνη που εξακολουθεί να έχει βαθύ νόημα μέχρι σήμερα.