Μπαίνοντας σε αυτό το έργο τέχνης, φαίνεται ότι διασχίζεται ένα κατώφλι όχι μόνο προς μια καθεδρική εκκλησία, αλλά και προς μια στιγμή που αιωρείται ανάμεσα στη πνευματικότητα και την ανθρώπινη σύνδεση. Η επιβλητική είσοδος με την περίτεχνη σχεδίαση στέκεται επιβλητικά, οι ζωντανές λεπτομέρειές της κυριαρχούν στη βαριά λιθοδομή. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πλούσιες γήινες αποχρώσεις, από το σκούρο καφέ της πόρτας έως τα ζεστά κόκκινα και πράσινα που κοσμούν το τόξο. Κάθε πινελιά παραμένει ζωντανή, ανακαλώντας ηχώ προσευχών και ψιθύρων σε αυτούς τους ιερούς τοίχους. Οι χρυσές λεπτομέρειες αστράφτουν διακριτικά, αυξάνοντας τη βάθους και τη μεγαλοπρέπεια αυτής της εισόδου.

Στο προσκήνιο, δύο φιγούρες συμμετέχουν σε ήσυχο διάλογο, οι σκοτεινές ακαδημαϊκές τους στολές κυριαρχούν στο ζωηρό φόντο, κατευθύνοντας το βλέμμα του θεατή προς τη στενή ανταλλαγή τους. Η παρουσία τους προσκαλεί τη σκέψη· ποιοι είναι; Ποιες σκέψεις και συναισθήματα υπάρχουν καθώς στέκονται μπροστά από αυτήν την υπερβολικά διακοσμημένη πόρτα; Σαν το βάρος της ιστορίας και της πίστης να αιωρείται απτά στον αέρα. Αυτός ο πίνακας πιάνει όχι μόνο μια είσοδο, αλλά και μια διέξοδο προς την αυτοσυγκέντρωση, κάνοντάς την πόρτα ένα σύμβολο της μετάβασης από το κοσμικό στο θείο, προκαλώντας μια βαθιά αίσθηση ησυχίας και σεβασμού ανάμεσα στην ενέργεια της πνευματικής ζωής.