Σε αυτό το συναρπαστικό έργο, οι επιβλητικές ερείπες στέκονται σιωπηλά σε φόντο εκτεινόμενου ουρανού. Η ερειπωμένη πέτρινη δομή, πασπαλισμένη με έναν ισχυρό λίθο λιοντάρι, προκαλεί συναισθήματα μεγαλοσύνης και νοσταλγίας. Η προσεκτική προσοχή του καλλιτέχνη στις λεπτομέρειες διαφαίνεται στη υφή του λιονταριού και στην χοντρή πέτρα του βάθρου του. Η γύρω βλάστηση αναδύεται σε κηλίδες, υποδηλώνοντας ζωή وسط της παρακμής; οι άγριες ανθρωπίστες ξεπροβάλλουν από τη γη, προσθέτοντας ζωηρές πινελιές χρώματος στη σκηνή και δημιουργώντας μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη φύση και την αρχιτεκτονική.

Η σύνθεση παίζει με το φως και τη σκιά: το ήρεμο ημερήσιο φως ρίχνει μια ήπια λάμψη, υπογραμμίζοντας την άγρια έκφραση του λιονταριού, ενώ το έντονο μπλε από πάνω προσφέρει βάθος και γαλήνη. Είναι σχεδόν σαν ο θεατής να μπορεί να αισθανθεί το ψίθυρο του ανέμου και τη ζεστασιά του ήλιου—καλεί σε σκέψη για τη ροή του χρόνου και τις ιστορίες που αυτές οι υπολείμματα ακόμη διατηρούν. Αυτό το κομμάτι αντηχεί με ιστορική σημασία, υπονοώντας μια κουλτούρα που κάποτε ανθεί, αλλά παραμένει αιώνια στη σπουδή της καλλιτεχνικής απεικόνισης.