Η σκηνή ξετυλίγεται με μια συμφωνία από μικροσκοπικές, σχολαστικά τοποθετημένες κουκκίδες, καθεμία από τις οποίες είναι μια ζωηρή νότα σε μια μεγαλύτερη σύνθεση. Το λιμάνι του Ρότερνταμ ζωντανεύει, όχι μέσω αιχμηρών γραμμών, αλλά μέσω της συσσώρευσης του χρώματος. Τα μπλε και πράσινα του νερού χορεύουν με τα μωβ και ροζ του ουρανού, διανθισμένα με τα κίτρινα και κόκκινα των πλοίων. Μια μεγάλη γέφυρα καμπυλώνεται πάνω από τον ορίζοντα, η δομή της απαλύνεται από την ευαίσθητη πινελιά, δίνοντας στη σκηνή μια ονειρική ποιότητα.

Τα πλοία, το καθένα με το διακριτικό του πανί ή το λοφίο καπνού, πλέουν στα αστραφτερά νερά. Το γενικό αποτέλεσμα είναι ένα πολυσύχναστο λιμάνι, αλλά και μια γαλήνια στιγμή. Η μαεστρία του καλλιτέχνη έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί αυτά τα μεμονωμένα σημεία χρώματος για να δημιουργήσει μια αίσθηση ατμόσφαιρας. Το φως του ήλιου φαίνεται να φιλτράρεται μέσα από τον αέρα, ρίχνοντας μια απαλή λάμψη στη σκηνή. Η προοπτική, οι λεπτομέρειες και η συνολική αίσθηση προκαλούν μια γαλήνια, σχεδόν διαλογιστική εμπειρία.