Αυτό το αριστούργημα του Ιμπρεσιονισμού αποτυπώνει μια πολυσύχναστη αστική σκηνή δίπλα στο ποτάμι, όπου μια πέτρινη γέφυρα εκτείνεται διαγώνια στον καμβά, συνδέοντας το σημείο θέασης του θεατή με ένα αστικό τοπίο λουσμένο στο απαλό φως του απογεύματος. Η γέφυρα σφύζει από δραστηριότητα: άμαξες με άλογα και πεζοί συγκεντρώνονται, δημιουργώντας έναν ζωντανό παλμό που αντιπαραβάλλεται όμορφα με τα ήρεμα νερά από κάτω. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι χαλαρή αλλά σκόπιμη, χρησιμοποιώντας σύντομες, διακεκομμένες πινελιές που λάμπουν με μια παστέλ παλέτα ροζ, μπλε και απαλών γήινων τόνων. Αυτή η τεχνική ζωντανεύει τη σκηνή, προκαλώντας τη γλυκιά ζεστασιά μιας φθίνουσας ημέρας και την λεπτή κίνηση του καπνού που ανεβαίνει στον ομιχλώδη ουρανό.

Η σύνθεση ισορροπεί επιδέξια την αρχιτεκτονική σταθερότητα με την ατμοσφαιρική λεπτότητα. Τα κτίρια κατά μήκος της όχθης του ποταμού εξασθενούν απαλά στο φόντο, τα σχήματά τους μαλακώνουν με την ιμπρεσιονιστική εστίαση στο φως και το χρώμα παρά στη λεπτομέρεια. Ο πίνακας καλεί τον θεατή να ακούσει το κροτάλισμα των πελμάτων, το murmur του πλήθους και τον μακρινό βόμβο της ζωής της πόλης, μεταφέροντάς τον σε ένα απόγευμα στο Παρίσι στις αρχές του 20ού αιώνα. Πέρα από τη αισθητική γοητεία του, το έργο αυτό αποτελεί μαρτυρία της αφοσίωσης του καλλιτέχνη να απαθανατίζει στιγμές της καθημερινής ζωής, τονίζοντας την αλληλεπίδραση φωτός, σκιάς και ανθρώπινης δραστηριότητας στο αστικό περιβάλλον.