Bu empresyonist başyapıt, nehir kenarındaki hareketli bir şehir sahnesini yakalıyor; taş köprü, izleyicinin bakış açısından başlayarak tablonun çaprazına uzanıyor ve yumuşak öğleden sonra ışığıyla aydınlanmış şehir manzarasına bağlanıyor. Köprü canlı; at arabaları ve yayalar bir araya geliyor, altındaki sakin sularla güzel bir tezat oluşturan canlı bir ritim yaratıyor. Sanatçının fırça darbeleri gevşek ama kasıtlı; kısa, kesintili vuruşlar, pembe, mavi ve yumuşak toprak tonlarından oluşan pastel paletle parıldıyor. Bu teknik sahneye hayat veriyor; sönmekte olan bir günün nazik sıcaklığını ve puslu gökyüzüne yükselen dumanın ince hareketini çağrıştırıyor.

Kompozisyon, mimari sağlamlık ile atmosferik inceliği ustaca dengeliyor. Nehir kıyısındaki binalar arka planda yumuşakça silikleşiyor, şekilleri detaydan çok ışık ve renge odaklanan empresyonist yaklaşım sayesinde yumuşatılmış. Tablo izleyiciyi at nalı sesi, kalabalığın uğultusu ve uzak şehir hayatının uğultusunu duymaya davet ediyor; onları 20. yüzyıl başlarındaki Paris öğleden sonrasına taşıyor. Estetik çekiciliğinin ötesinde, bu eser, sanatçının günlük hayatın geçici anlarını yakalama tutkusunun bir kanıtı olarak, kentsel ortamda ışık, gölge ve insan faaliyetlerinin etkileşimini vurguluyor.