Dit impressionistische meesterwerk vangt een bruisende stedelijke scène aan de rivier, waar een stenen brug diagonaal over het doek loopt en het perspectief van de kijker verbindt met een stadsgezicht badend in zacht middaglicht. De brug bruist van activiteit: paardenkoetsen en voetgangers komen samen, wat een levendige puls creëert die prachtig contrasteert met het kalme water eronder. De penseelstreken van de kunstenaar zijn los maar doelbewust, met korte, gebroken streken die glinsteren in een pastelpalet van roze, blauw en gedempte aardetinten. Deze techniek blaast leven in de scène, roept de zachte warmte op van een dag die vervaagt en de subtiele beweging van rook die opstijgt in de mistige lucht.

De compositie balanceert vakkundig de architectonische stevigheid met atmosferische fijnzinnigheid. Gebouwen langs de oever vervagen zachtjes op de achtergrond, hun vormen verzacht door de impressionistische focus op licht en kleur in plaats van precieze details. Het schilderij nodigt de kijker uit de hoefgetrappel te horen, het gemompel van de menigte en het verre gezoem van het stadsleven, en vervoert hen naar een Parijse namiddag aan het begin van de 20e eeuw. Buiten zijn esthetische charme staat dit werk als een bewijs van de toewijding van de kunstenaar om vluchtige momenten uit het dagelijks leven vast te leggen, waarbij de interactie tussen licht, schaduw en menselijke activiteit in de stedelijke omgeving wordt benadrukt.