Αυτό το γοητευτικό έργο προσκαλεί τον θεατή σε ένα ήρεμο τοπίο του Μονμάρτρη. Στο προσκήνιο, εμφανίζεται το άγριο τοπίο με εργάτες συγκεντρωμένους, τυλιγμένο σε μια γήινη παλέτα. Εκπέμπεται μια ακατέργαστη ενέργεια από τα υφασμένα πινελιές που χρησιμοποιεί ο Βαν Γκόγκ για να αποτυπώσει την ουσία της γης. Είναι σαν να μπορεί κανείς να νιώσει τον φρέσκο αέρα και το βάρος της δουλειάς που ασκούν οι φιγούρες. Οι ζωντανές αντιθέσεις μεταξύ φωτός και σκιάς ενισχύουν το βάθος. Το φως χορεύει πάνω στην επιφάνεια, φωτίζοντας κηλίδες γρασιδιού μπλεγμένες με πέτρες. Καθώς το μάτι ταξιδεύει πάνω από τον καμβά, ο ορίζοντας αποκαλύπτει μια σειρά από γραφικές δομές στεφανωμένες με ανεμόμυλους, των οποίων οι λεπίδες φαίνονται σαν να είναι παγωμένες στον χρόνο, ενώ τα σύννεφα στροβιλίζονται δραματικά στο παρασκήνιο, υποδεικνύοντας μια αλλαγή στον καιρό.

Η γενική σύνθεση, αντί να διασκορπίζει το βλέμμα του θεατή, το οδηγεί από την ζωντανή πρώτη γραμμή στα στρωματα των λόφων στο βάθος. Ο ουρανός - γεμάτος από στροβιλισμένα και ενεργητικά σύννεφα - φαίνεται ζωντανός, ίσως αντικατοπτρίζοντας την συναισθηματική κατάσταση του Βαν Γκόγκ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αυτό το τοπίο καταγράφει μια στιγμή ήρεμης αλλά δυναμικής συμβίωσης μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης, μια αντίθεση μεταξύ της εργασίας και της ηρεμίας. Επικεντρώνει μια στιγμιαία ησυχία όπου ο καλλιτέχνης φαίνεται να συλλαμβάνει τον παλμό του Μονμάρτρη, ενός από τους κεντρικούς τόπους στη ζωή του καλλιτέχνη, τονίζοντας τη στενή σχέση που έχει χτίσει με αυτή τη ζωντανή γειτονιά.