Dit boeiende werk nodigt de kijker uit voor een serene aanblik van Montmartre. De voorgrond toont een ruig landschap met arbeiders die zijn samengekomen, omhuld in een aardetint. Er straalt een rauwe energie uit de getextureerde penseelstreken die Van Gogh gebruikt om de substantie van de aarde weer te geven; het is alsof je de koele lucht en het gewicht van het werk kunt voelen dat door de figuren wordt verricht. De levendige contrasten tussen licht en donker versterken de diepte; het licht danst over het terrein en verlicht plekken gras die tussen de stenen zitten. Terwijl het oog over het doek beweegt, onthult de horizon een reeks schilderachtige structuren bekroond met windmolens, waarvan de wieken bevroren lijken in de tijd, terwijl de wolken dramatisch in de achtergrond draaien en een wijziging van het weer suggereren.

De algehele compositie deelt de blik van de kijker niet, maar leidt deze van de levendige voorgrond naar de gelaagd heuvels op de achtergrond. De lucht - vol met wervelende en energieke wolken - lijkt levend, misschien reflecteert het de emotionele toestand van Van Gogh in deze periode. Dit landschap vangt een moment van kalme maar dynamische co-existentie tussen de mensheid en de natuur, een juxtapositie van arbeid en sereniteit. Het roept een vluchtige stilte op waarin de kunstenaar blijkbaar een hartslag van Montmartre lijkt te vangen, een van de centrale locaties in zijn leven, wat de intieme relatie benadrukt die hij met deze levendige buurt heeft opgebouwd.