Dit levendig landschap toont het ruwe karakter van herstelwerkzaamheden aan een spoorbrug eind 19e eeuw. Het schilderij leidt de blik langs een stoffig pad omzoomd met ruwe houtstapels en eenvoudige hekwerken, naar een bescheiden verhoogde spoorbrug waar arbeiders onder een wijds bewolkte hemel werken. De kleuren zijn voornamelijk aardetinten en diep groen, aangevuld met zachte blauwen en grijzen van de lucht, wat een gevoel van rust schept temidden van bedrijvigheid. Het penseelwerk is textuurrijk maar beheerst, brengt het loof en houtconstructies tot leven en vangt de sfeer van een bevroren moment.

Als eerbetoon aan de industriële vooruitgang brengt het werk harmonie tussen natuur en menselijke inspanning tot uitdrukking. Je kunt bijna het geluid van gereedschap en gefluister van arbeiders horen; hun kleine silhouetten tekenen zich duidelijk af tegen de brug. Het schilderij roept nostalgie en bewondering op voor de transformatie die aan de basis stond van de moderne infrastructuur.