Deze indringende winterscène toont een met sneeuw bedekte weg die zich een weg baant door een landelijke omgeving, geflankeerd door kale bomen en een bescheiden huis met een opvallende rode gevel. De kunstenaar gebruikt korte, energieke penseelstreken die een getextureerd, bijna tastbaar oppervlak creëren, waardoor de kijker wordt uitgenodigd het geknisper van de sneeuw onder de voeten en de frisse kou in de lucht te voelen. De compositie leidt het oog langs de weg waar twee figuren, klein in het uitgestrekte winterlandschap, een stille menselijke aanwezigheid toevoegen die de serene eenzaamheid van het platteland benadrukt. Het koele palet van wit, blauw en grijs wordt onderbroken door het warme rood van het huis, wat een harmonieuze balans creëert die zowel stilte als subtiele warmte oproept te midden van de kou.

Het schilderij weerspiegelt de beheersing van de kunstenaar van de impressionistische techniek, met losse penseelstreken en atmosferische effecten die een vluchtig moment in de cyclus van de natuur vastleggen. De lucht, geschilderd met draaierige streken, geeft een gevoel van beweging en weersverandering weer, terwijl de met sneeuw bedekte grond zacht licht reflecteert en de lichtgevende kwaliteit van de scène versterkt. Geschapen halverwege de jaren 1880 spreekt dit werk over de fascinatie van die tijd voor het plattelandsleven en natuurlijke landschappen, met nadruk op observatie boven idealisering. Het nodigt uit tot een contemplatieve stemming, een rustig moment van verbinding met de eenvoudige schoonheid van een besneeuwde dag naast een bescheiden huis, waarbij emotionele diepte en visuele poëzie worden gecombineerd.