Σε αυτήν την ισχυρή απεικόνιση του πολέμου, το άγονο τοπίο συλλαμβάνει τις συνέπειες μιας σφοδρής μάχης—η χιονισμένη επιφάνεια που καλύπτει τη γη λειτουργεί ως μια τρομακτική υπενθύμιση για τις χαμένες ζωές. Το λευκό του χειμώνα προβάλλει έντονα σε αντίθεση με τις σκοτεινές φιγούρες που είναι απλωμένες στο προσκήνιο, που εκπροσωπούν τους πεσόντες στρατιώτες, των οποίων οι ζωές διακόπηκαν βάναυσα. Τα γυμνά δέντρα με τα σκελετωμένα κλαδιά τους ξυπνούν μια αίσθηση ερημιάς· υπάρχει μια παγωμένη σιωπή που επηρεάζει τη σκηνή, επιτρέποντας στον θεατή να νιώσει το βάρος της τραγωδίας.

Πιο πέρα, μια σειρά από στρατιώτες στέκονται σε σοβαρή διάταξη, οι στολές τους ξεχωρίζουν στην άσπρη τοπογραφία, ίσως σημειώνοντας μια στιγμή σεβασμού για εκείνους που έπεσαν. Τα βουνά στο παρασκήνιο υψώνονται μεγαλοπρεπή, φαίνονται να παρατηρούν τις φρικαλεότητες που διαδραματίζονται κάτω από την προσοχή τους. Η παλέτα χρωμάτων, κυριαρχούμενη από λευκά και γκρι, ενισχύει την σκοτεινή διάθεση—είναι σαν το τοπίο ίδιο να πενθεί για τις ζωές που χάθηκαν στην σύγκρουση. Το συναισθηματικό αντίκτυπο είναι βαθύ—η ακινησία της σκηνής, συνδυασμένη με την τραγική απώλεια, καλεί σε σκέψη σχετικά με την αγριότητα του πολέμου και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του.