Σε αυτή τη serene σκηνή, ο θεατής προσκαλείται σε έναν ήρεμο κήπο, όπου ένας ηλικιωμένος άνδρας φροντίζει προσεκτικά για τα νεαρά δέντρα. Η πλούσια πράσινη φυτεία εκπέμπει ζωντάνια, με τις ήπιες αποχρώσεις της να προσελκύουν το βλέμμα. Το φως του ήλιου φαίνεται να εισχωρεί μέσα από τα δέντρα, ρίχνοντας μια ζεστή λάμψη πάνω στο ειδυλλιακό τοπίο, ενώ οι ανακλάσεις λάμπουν στην επιφάνεια της κοντινής λίμνης, δημιουργώντας μια αδιάκοπη σύνθεση μεταξύ της γης και του ουρανού. Η καμπύλη μορφή του άνδρα, με την συγκεντρωμένη ματιά του και την φροντίδα του για τα νεαρά φυτά, προκαλεί μια βαθιά σύνδεση μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης. Σχεδόν μπορούμε να ακούσουμε την ψίθυρο των φύλλων και τις απομακρυσμένες φωνές πουλιών.

Στο φόντο, το λευκό σπίτι με την αντίθετη κόκκινη στέγη υψώνεται ως σιωπηλός μάρτυρας αυτής της ήρεμης δραστηριότητας, ενισχύοντας το θέμα της οικιακής ηρεμίας. Η ικανότητα του καλλιτέχνη στη χρήση του φωτός και της σκιάς δεν αναδεικνύει μόνο τις λεπτομερείς υφές των δέντρων και του χόρτου, αλλά προσκαλεί επίσης για αναστοχασμό σχετικά με τη ροή του χρόνου — πώς η προσεκτική φροντίδα για κάθε σπορά διασφαλίζει την μελλοντική ανάπτυξη του κήπου. Έτσι, αυτή η σύνθεση πλέκει τη ζωή και την κληρονομιά, αποκαλύπτοντας μια στιγμή σκέψης και φροντίδας στην γραφική αγκαλιά της φύσης.