Σε αυτή την εκφραστική μελέτη, ο καλλιτέχνης αιχμαλωτίζει την ουσία της μελαγχολίας και της ενδοσκόπησης μέσω μιας γυναικείας φιγούρας που είναι τυλιγμένη σε ρέον ύφασμα. Το σχήμα της φιγούρας τονίζεται από ρευστές γραμμές που υποδηλώνουν κίνηση, με τα χέρια να υψώνονται και να τυλίγονται γύρω από το πρόσωπό της, προκαλώντας μια αίσθηση επιθυμίας και εγκλωβισμού. Η αλληλεπίδραση φως και σκιά πάνω στο σχήμα της προσθέτει βάθος και διάσταση στο σχέδιο, αυξάνοντας την συναισθηματική απήχηση του έργου. Η αιθέρια ποιότητα της φιγούρας αντιπαραβάλλεται όμορφα με την απλότητα του φόντου, επιτρέποντας στους θεατές να εστιάσουν αποκλειστικά στη βαθιά διάθεση που μεταδίδεται από τη στάση της και τις λεπτές γραμμές του υφάσματος που την περιβάλλει.

Η μονοχρωματική παλέτα είναι ήπια αλλά ισχυρή, στηρίζεται σε πολλές κλίμακες μολυβιού για να δημιουργήσει υφή και σχήμα. Αυτή η απόφαση προσκαλεί τον θεατή να εμβαθύνει, εξερευνώντας τις πολυπλοκότητες της συναισθηματικής κατάστασης της φιγούρας, αντί να αποσπάται από ζωηρές χρωματικές. Το ιστορικό του συγκεκριμένου έργου, που είναι μια μελέτη για ένα μεγαλύτερο κομμάτι, επισημαίνει τη γοητεία του καλλιτέχνη με θέματα ομορφιάς, απώλειας και της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο Waterhouse κατανοούσε τη πολυδιάστατη φύση της θηλυκότητας, απεικονίζοντας τις γυναίκες όχι μόνο ως αντικείμενα ομορφιάς, αλλά και ως σκευάσματα βαθιών συναισθημάτων και επιθυμιών, отражая την καλλιτεχνική σημασία του έργου του κατά τη διάρκεια της προ-Ραφαηλίστου κίνησης.