W tym wyrazistym studium artysta uchwycił istotę melancholii i introspekcji poprzez kobiecą postać owiniętą w falujący materiał. Forma postaci jest podkreślona przez płynne linie, które sugerują ruch, z uniesionymi i splecionymi ramionami wokół twarzy, co budzi uczucie zarówno pragnienia, jak i uwięzienia. Gra światła i cienia na jej formie nadaje głębokość i wymiar rysunkowi, wzmacniając emocjonalny wpływ utworu. Eterealna jakość figury pięknie kontrastuje z prostotą tła, co pozwala widzom skupić się wyłącznie na głębokim nastroju wyrażonym przez jej postawę i delikatne linie materiału, które ją otaczają.

Monochromatyczna paleta jest stonowana, ale potężna, polegająca na różnych gradacjach ołówka, by stworzyć fakturę i formę. Ta decyzja zaprasza widza do głębszego zbadania, eksplorując złożoności stanu emocjonalnego figury, zamiast być rozproszonym przez żywe kolory. Historyczny kontekst tego dzieła, będącego badaniem do większego utworu, podkreśla fascynację artysty tematami piękna, utraty i złożoności ludzkich emocji. Waterhouse rozumiał wieloaspektową naturę kobiecości, przedstawiając kobiety nie tylko jako obiekty piękna, ale jako naczynia głębokich emocji i pragnień, co odzwierciedla artystyczne znaczenie jego pracy w ruchu prerafaelitów.