Σε αυτή την γοητευτική απεικόνιση, ένα νεαρό κορίτσι κάθεται κομψά σε ένα φόντο λουλουδάτων μοτίβων, το αγγελικό πρόσωπό της αποτυπώνεται με απαλά πινελάκια και παστέλ χρώματα. Η έκφρασή της είναι ενδοσκοπική, ίσως χαμένη σε σκέψεις ή όνειρα καθώς κρατά μια ευαίσθητη κούκλα, το λευκό φόρεμά της ρέει σχεδόν σαν καταρράκτης από σύννεφα. Ολόκληρη η σύνθεση αποτυπώνει μια αίσθηση οικειότητας και τρυφερότητας· η χαλαρή στάση της κοπέλας και οι απαλές καμπύλες του φορέματός της δημιουργούν μια αρμονική ισορροπία. Τα μαλλιά της είναι προσεκτικά χτενισμένα, διακοσμημένα με ένα μικρό αξεσουάρ που υποδηλώνει μια παιχνιδιάρικη αθωότητα.

Η πλούσια παλέτα χρωμάτων χρησιμοποιεί ζεστές αποχρώσεις από βιολέτα και γήινα χρώματα, επικαλώντας μια αίσθηση νοσταλγίας—όπως μια πολύτιμη ανάμνηση που ξαναζωντανεύει στον καμβά. Η τεχνική του πινέλου του Μονέ, αν και λιγότερο χαλαρή σε σχέση με τα μεταγενέστερα έργα του, διατηρεί ακόμη μια ποιότητα ιμπρεσιονισμού· κάθε πινελιά αναπνέει ζωή στο περιβάλλον της κοπέλας και μεταφέρει την υφή των ρούχων της. Αυτή η οικεία στιγμή αντηχεί με συναισθήματα, αποτυπώνοντας όχι μόνο την ουσία της παιδικής ηλικίας αλλά και τη φευγαλέα φύση της αθωότητας. Το ιστορικό πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα, που είδε μια αυξανόμενη εκτίμηση για την οικογενειακή ζωή και την ομορφιά των απλών στιγμών, προσδίδει στο έργο μια βαθύτερη σημασία, προσκαλώντας τον θεατή σε έναν κόσμο ζεστασιάς και οικογενειακής σύνδεσης.