Υπάρχει κάτι αιθέριο σε αυτό το έργο τέχνης — οι γκρεμοί υψώνονται απαλά σε αντίθεση με τον ορίζοντα, οι μαλακές γραμμές συγχωνεύονται η μία στην άλλη. Οι πινελιές είναι ελεύθερες αλλά εκφραστικές, αποτυπώνουν το ζωντανό φως ενός πρώιμου πρωινού που χορεύει στην επιφάνεια του νερού. Ο αμμώδης εμπρός σκηνής, βαμμένος σε ζεστούς ώχρες, προσκαλεί τον θεατή να πατήσει στην παραλία, ενώ οι γκρεμοί συλλαμβάνουν τη συγκράτηση της πρώτης θερμότητας του ήλιου. Η επιλογή χρωμάτων του Μονέ είναι απολύτως μαγευτική: ανοιχτά μπλε, λεπτές ροζ και φωτεινές κίτρινες αλληλεπιδρούν αρμονικά, δημιουργώντας μια ενορχηστρωμένη ατμόσφαιρα. Είναι σαν η πρωινή ομίχλη να αναμειγνύεται με τις σκιές των γκρεμών, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης.

Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα από το εμπρός σκηνής, όπου η αμμώδης παραλία καμπυλώνει απαλά προς τον λαμπερό ωκεανό, προς τους μακρινούς γκρεμούς που στέκονται ως σιωπηλοί μάρτυρες της αρχής της ημέρας. Τα ήρεμα νερά που αντανακλούν τα απαλές παστέλ μιλούν για την ομορφιά της φύσης στην πιο καθαρή της μορφή, φωτίζοντας συναισθήματα ειρήνης και ενδοσκόπησης. Αυτό το κομμάτι αντηχεί όχι μόνο ως απεικόνιση μιας παράκτιας σκηνής, αλλά και ως μάρτυρας στιγμών που φεύγουν στην καθημερινή ζωή, συλλαμβάνοντας την ουσία ενός συγκεκριμένου χρόνου και μέρους όπου η φύση αποκαλύπτει την ήσυχη ομορφιά της. Η ικανότητα του Μονέ να μεταφέρει την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα μέσω του χρώματος και του φωτός, εδραιώνει τη σημασία του στον κόσμο της τέχνης, αφήνοντας μια διαρκή επιρροή στο πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωγραφική τοπίου.