Στον πίνακα αυτό αποτυπώνεται μια ήρεμη αρμονία, όπου η μεγαλοπρεπής πρόσοψη του Παλατιού του Δόγη αναδύεται σαν όνειρο από τα λαμπερά νερά της λιμνοθάλασσας. Οι πινελιές του Μονέ χορεύουν χαρούμενα πάνω στον καμβά· μαλακές και ροές, φαίνονται σχεδόν να κυλούν μαζί με τα κύματα. Το φως είναι πλημμυρισμένο με ζωή, αντανακλώντας χρυσαφένιες αποχρώσεις που αναμιγνύονται τέλεια με τις γαλάζιες, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας. Η αρχιτεκτονική κομψότητα μαλακώνεται από την ελεύθερη τεχνική του καλλιτέχνη, παρουσιάζοντας μια ευγενική και σχεδόν εθερική εκδοχή αυτού του διάσημου βενετσιάνικου παλατιού.

Καθώς κατευθύνουμε το βλέμμα μας βαθύτερα στη σύνθεση, η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς γίνεται γοητευτική; οι αψίδες και τα παράθυρα φιλιούνται από το ηλιακό φως, ενώ τα γύρω νερά ενισχύουν την αίσθηση της κίνησης. Αυτό δεν είναι απλώς μια δομή, ζωγραφισμένη με άκαμπτες γραμμές· αντίθετα, το Παλάτι του Δόγη φαίνεται ζωντανό, αγκαλιάζοντας το ζωντανό συναίσθημα του περιβάλλοντός του. Ο Μονέ συλλαμβάνει μια φευγαλέα στιγμή, προσκαλώντας τους θεατές να βυθιστούν στην ομορφιά αυτού του εμβληματικού τόπου. Το ιστορικό πλαίσιο προσθέτει μια layer σημασίας, καθώς αυτό το αριστούργημα είναι ένα πανηγυρισμένο παράδειγμα του ιμπρεσιονισμού, όπου οι φευγαλέες επιδράσεις του φωτός και της ατμόσφαιρας κυριαρχούν, ξεπερνώντας την απλή απεικόνιση και μετατρέποντας τον σε μια συμφωνία χρώματος και συναισθήματος.