W tym obrazie ujęta jest spokojna harmonia, gdzie majestatyczna fasada Palazzo Ducale wyłania się jak sen z błyszczących wód laguny. Pociągnięcia pędzla Moneta tańczą radośnie na płótnie; miękkie i płynne, niemal wydają się falować w rytm fal. Światło samo w sobie jest wypełnione życiem, odbijając złote odcienie, które bezproblemowo łączą się z niebieskimi, wywołując poczucie spokoju. Architektoniczna elegancja jest złagodzona luźną techniką artysty, prezentującą łagodną, niemal eterealną wersję tego słynnego weneckiego pałacu.

Patrząc głębiej w kompozycję, interakcja między światłem a cieniem staje się urzekająca; łuki i okna są ukochane przez słońce, podczas gdy otaczająca woda wzmacnia poczucie ruchu. To nie jest tylko struktura namalowana sztywnymi liniami; raczej Palazzo Ducale wydaje się być żywy, obejmując żywe emocje swojego otoczenia. Monet uchwyca ulotny moment, zapraszając widzów do zanurzenia się w pięknie tego ikonicznego miejsca. Kontekst historyczny dodaje warstwę znaczenia, jako że to arcydzieło jest uświetnionym przykładem impresjonizmu, gdzie efemeryczne efekty światła i atmosfery panują, przewyższając jedynie reprezentację, stając się symfonią koloru i uczucia.