Το έργο αυτό συλλαμβάνει ζωντανά την δραματική αλληλεπίδραση ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό, περικλείοντας τους θεατές σε μια στιγμή ήρεμου χάους. Οι τρικυμισμένες κυμάνσεις, ζωγραφισμένες με περίπλοκους λεπτομέρειες, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σαν να είναι παγιδευμένες σε έναν αέναο χορό, οι αφροί τους λάμπουν κάτω από το αιθέριο διάχυτο φως. Μια παλέτα χρωμάτων σε ήπιους πράσινους, γκρι και λευκούς τόνους συγχρονίζεται όμορφα για να προκαλέσει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και θαυμασμού, υποδηλώνοντας τη διαρκή δύναμη της φύσης. Ο μακρινός ορίζοντας, καλυμμένος σε μια ομίχλη μυστηρίου, μας προσκαλεί να σκεφτούμε τις απεραντοσύνες του ωκεανού που βρίσκονται πέρα από αυτόν· μια λεπτή υπενθύμιση της επαίκουσας ομορφιάς της φύσης που αναμειγνύεται με τους εγγενείς κινδύνους της.

Η σύνθεση είναι συντεθείσα επιδέξια, δημιουργώντας μια διαγώνια κίνηση που καθοδηγεί το βλέμμα μέσα από το αναταραγμένο θαλάσσιο τοπίο. Αλληλεπιδρώντας με αυτό το έργο, θα μπορούσαμε να ακούσουμε την ήσυχη βουή των κυμάτων να σπάνε πάνω στους βράχους, να αισθανθούμε την αλμυρή ψιχάλα στα πρόσωπά μας, καθώς και να βιώσουμε την αίσθηση τόσο της γαλήνης όσο και της έντασης που καλούν συνήθως τέτοιες αναταραγμένες σκηνές. Αυτό το αίσθημα ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα κάτι απέραντου και άγνωστου αντηχεί βαθιά, αντικατοπτρίζοντας θέματα της σχέσης της ανθρωπότητας με τη φύση. Τελικά, αυτό το έργο στέκεται ως μαρτυρία της δεξιοτεχνίας του καλλιτέχνη και της βαθιάς εκτίμησής του για την ομορφιά και τη βιαιότητα του φυσικού κόσμου.