Το έργο περιβάλλει τον θεατή σε ένα ηλιόλουστο τοπίο όπου οι ζωντανές αποχρώσεις συγχωνεύονται χωρίς προσπάθεια για να δημιουργήσουν μία σκηνή γεμάτη από ζωή και ενέργεια. Μια γυναίκα κυριαρχεί στο προσκήνιο, η λεπτή της σιλουέτα τονίζεται από ένα ρέον φόρεμα, που παραπέμπει στα μακριά φορέματα της εποχής. Κρατά μια ομπρέλα, όχι μόνο ως προστασία από τον ήλιο αλλά και ως ένα ελκυστικό στοιχείο που κατευθύνει το βλέμμα μας, το χτύπημα από το κόκκινο χρώμα στο πλούσιο πράσινο προσδίδει μια αίσθηση ζεστασιάς που προέρχεται από την ύπαρξή της. Γύρω της, οι ευρείες πινελιές του κίτρινου και του πράσινου απεικονίζουν αγρούς γεμάτους άγριες ανθοφόρες, το χρυσό τους διάσπαρτο στη σκηνή, δίνοντας την εντύπωση ηλιόλουστων στιγμών όπου η φύση ζωντανεύει.

Καθώς τα μάτια μας περιπλανιούνται στον καμβά, παρατηρούμε δύο φιγούρες από μακριά, που φαίνεται ότι συμμετέχουν σε μια ελαφριά συνομιλία ή ίσως περπατούν μέσα από τους αγρούς. Η σύνθεση είναι εξαιρετικά ισορροπημένη. Η παρουσία της γυναίκας εδραιώνει τη σκηνή ενώ οι απομακρυσμένες φιγούρες δημιουργούν βάθος, προσκαλώντας τους θεατές να φανταστούν μια αφήγηση που εκτυλίσσεται σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον. Ο τρόπος που η βούρτσα κινείται είναι χαλαρός αλλά στόχευε—κάθε κίνηση είναι ζωντανή και σχεδόν απτή, προκαλώντας την αίσθηση του ζεστού αέρα και του θορύβου της ζωής γύρω μας. Το έργο του Μονέ εδώ δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση τοπίου, αλλά μια πρόσκληση να βιώσουμε τη χαρά και την ηρεμία μιας καλοκαιρινής ημέρας στην ύπαιθρο.