Σε αυτό το συναρπαστικό έργο τέχνης του τέλους του 19ου αιώνα, αποκαλύπτεται μια ήσυχη σκηνή: μια πήλινη γλάστρα γεμάτη με μαργαρίτες και πλούσιο πράσινο. Οι ενεργητικές αλλά μελετημένες πινελιές του καλλιτέχνη δημιουργούν μια υφή που υφαίνεται στον καμβά. Τα πράσινα φύλλα, ζωντανά και γεμάτα ζωή, σχεδόν χορεύουν σε μια συμφωνία κίνησης. Κάθε μαργαρίτα, με τα λαμπερά λευκά πέταλα και τα χρυσά κέντρα της, αποδεικνύει μια ζωντανή χαρά, φαίνεται σχεδόν να είναι ζωντανή, προσκαλώντας τον θεατή να πλησιάσει, όπως αν και μπορούσε να ακούσει τους ψιθύρους της φύσης. Ο φόντος, απεικονισμένος σε γήινες αποχρώσεις, παρέχει μια λεπτή αντίθεση που επιτρέπει στα λουλούδια να ξεχωρίζουν με θρίαμβο από το πήλινο δοχείο τους. Είναι σαν ο Βαν Γκογκ να έχει ξεριζώσει αυτά τα λουλούδια από την ίδια την ουσία του Αρλ, συμπυκνώνοντας όλη τους την ομορφιά σε μια μόνο, ηρεμιστική στιγμή.

Αυτό το έργο αποτελεί περισσότερο από μια απλή απεικόνιση της νεκρής φύσης. Είναι μια ζωντανή εξερεύνηση του χρώματος και του συναισθήματος. Οι ζεστοί πορτοκαλί τόνοι της γλάστρας αντιπαραβάλλονται νόστιμα με τα πράσινα φύλλα και τα φωτεινά λευκά λουλούδια — μια παλέτα που μιλάει για ζεστασιά, ζωή και ίσως νοσταλγία για την απλότητα που βρίσκεται στη φύση. Ο Βαν Γκογκ είχε μια βαθιά εσωτερική σύνδεση με τα τοπία και τη χλωρίδα γύρω του και αυτή η ζωγραφική καταγράφει θαυμάσια την ευφορία που αισθανόταν. Η ζωτικότητα μέσα στο κομμάτι προξενεί ένα αίσθημα ηρεμίας που μόλις είναι διαβρωμένο από την ειδυλλιακή ευτυχία, αναγκάζοντας όσους την κοιτάζουν να σκεφτούν τις απλές ομορφιές που τους περιβάλλουν. Έτσι, αυτό το έργο όχι μόνο αντιπροσωπεύει έξοχα το καλλιτεχνικό ταλέντο του Βαν Γκογκ, αλλά και αποτυπώνει το συναισθηματικό του ταξίδι μέσω του φακού των βοτανικών θαυμάτων.