W tym urokliwym dziele sztuki z końca XIX wieku rozwija się spokojna scena: terakotowy garnek wypełniony stokrotkami i bujną zielenią. Energetyczne, ale przemyślane pociągnięcia pędzla artysty tworzą tkaninę tekstury; zielone liście, żywe i intensywne, wydają się prawie tańczyć w symfonii ruchu. Każda stokrotka, z promiennymi białymi płatkami i złotymi środkami, pokazuje radosną energię, wydaje się niemal żywa, zapraszając widza do zbliżenia się, jakby mógł usłyszeć szept natury. Tło, przedstawione w ziemistych barwach, zapewnia delikatny kontrast, który pozwala kwiatom z triumfem wynurzyć się z ich glinianego naczynia. To jakby Van Gogh wyrwał te kwiaty z samej istoty Arles, koncentrując całe ich piękno w jednej kojącej chwili.

To dzieło stanowi coś więcej niż tylko obraz martwej natury; to żywe badanie koloru i emocji. Ciepłe pomarańcze doniczki wspaniale kontrastują z zielenią liści i jasnymi bielami kwiatów — paleta, która opowiada o cieple, życiu i być może nostalgicznym pragnieniu dla prostoty obecnej w naturze. Van Gogh miał głęboki, wewnętrzny związek z krajobrazami i florą wokół niego, a ten obraz doskonale oddaje wspaniałość, którą czuł. Żywotność obecna w utworze wywołuje uczucie spokojnej szczęśliwości, zmuszając tych, którzy ją oglądają, do refleksji nad prostą urodą wokół nich. Tak więc to dzieło nie tylko stanowi doskonałe przedstawienie artystycznego talentu Van Gogha, ale także uchwyca jego emocjonalną podróż przez pryzmat botanicznych cudów.