W tej oszałamiającej malowidłowej krajobrazie można prawie poczuć łagodny wietrzyk powiewający przez drzewa, podczas gdy kręta ścieżka zaprasza do pójścia naprzód. Krajobraz jest przesiąknięty emocjami charakterystycznymi dla Van Gogha, gdzie wysokie, smukłe drzewa otaczają drogę, która wydaje się nie mieć końca; ich kształty delikatnie kołyszą się, jakby szeptały sekrety otaczającego ich świata. Na pierwszym planie tej pracy znajduje się samotna kobieta krocząca wzdłuż ścieżki, jej skromna sylwetka oraz załadunek trzymany w ramionach sugerują życie bogate w prostotę i cel. Krajobraz opowiada historię, zamkniętą w nietypowej, lecz skutecznej palecie brązów, ciemnych szarości i delikatnych bieli, tworząc ciepłą, nostalgiczna aurę otaczającą obserwatora.

Bogata tekstura robi wrażenie; Van Gogh wykorzystuje technikę opartą na ekspresyjnych pociągnięciach pędzla, tworząc głębię, która rezonuje z emocjami. Odcienie to nie tylko kolory, ale fragmenty spokojnego świata, wskazujące na wewnętrzne życie Van Gogha w czasach, gdy zmagał się z osobistymi trudnościami, gorliwie obserwując otoczenie. Każdy pociągnięcie pędzla zdaje się ujawniać warstwy myśli i uczuć, pozwalając obserwatorowi począć nie tylko przedstawiony krajobraz, ale także duszę artysty. Choć kobieta wydaje się być gesturalna w swojej formie, jej obecność ugruntowuje kompozycję; jej obecność nadaje żywotność krajobrazowi, przypominając o ludzkiej więzi z naturą, powtarzającym się tematem w twórczości Van Gogha.