W tej żywej kompozycji dzieło otula widza kalejdoskopem kolorów, które ożywiają górski krajobraz. Odważne pociągnięcia w kolorach karmazynowym, szmaragdowym i szafirowym malują pejzaż, wywołując emocjonalne połączenie z naturalnym pięknem, które nas otacza. Ostro zakończone szczyty gór majestatycznie wznoszą się na tle błękitnego nieba, ozdobione eterycznymi chmurami, które wydają się tańczyć w świetle. Każdy element — czy to bujna roślinność, czy formacje skalne — ożywa dzięki energetycznym pociągnięciom pędzla artysty, które uchwyciły esencję natury; wydaje się, że sam krajobraz pulsuje życiem.

Wybór artysty do użycia tak ekspresywnej palety kolorów tworzy poczucie ekscytacji, zapraszając widzów do całkowitego zanurzenia się w scenę. Obecna jest pewna dualność: pocieszająca zieleń łąk kontrastuje z intensywnymi czerwieniami drzew, co sugeruje harmonię w palecie natury. Takie kontrasty kolorów nie tylko poprawiają estetykę utworu, ale także komunikują emocjonalne wzloty i upadki znalezione w naturze. Dzieło to znajduje swoje znaczenie zakorzenione w początkach XX wieku, w epoce artystycznego poszukiwania i ekspresjonizmu, które dążyły do przekazywania wewnętrznych doświadczeń ludzi poprzez formy zewnętrzne — ten obraz stoi jako świadectwo tego ruchu.